Çocuk.. Anlatın deseler, nasıl anlatırsınız çocuğu? Hangi sözcüklere sarılırsınız? Sahi, nedir sizde çocuğun tanımı? Peki, yeter mi onu anlatmaya?

ÇOCUĞUN LÜGATINDA IRK, SINIF, MENFAAT YOKTUR

Çocuk.. Anlatın deseler, nasıl anlatırsınız çocuğu? Hangi sözcüklere sarılırsınız? Sahi, nedir sizde çocuğun tanımı? Peki, yeter mi onu anlatmaya? Kendime de sordum: Nasıldır çocuk ve çocuk olmak?
“Masumiyet” sözcüğünün yürüyen resmidir çocuk ve baktığı herkesi, herşeyi kendisi gibi görür, oldukça saf, temiz.. Gülümser çocuk, doğarken ağlıyor olsa da bebeklikten itibaren gülücükler saçar, uyurken bile. Sıkılmak pek yoktur onun hayatında, çünkü ya hemen arkadaş edinir ya da en yalnız anında bile mutlaka bir oyun bulur. Meraklıdır çocuk, cevabını alana kadar sorular sorar, bıkmadan, usanmadan. Bilmek, öğrenmek vazgeçilmezidir onun..
Hemen arkadaş edinir demiştim ya, bu çok kolaydır çocuk için. Çünkü çocuğun dünyasında renkler tektir, kimseyi sınıflandırmadan, ötekileştirmeden bakar etrafındaki gözlere. Ne rengine bakar arkadaşının ne de kıyafetine, hatta çocuğun lügatında ırk, sınıf, menfaat yoktur ve büyüklerinin aksine, sadece “adın ne senin?” der, veya en fazla “birlikte oynayalım mı?” diye sorar.
’Çocuktan al haber!’ deriz. Çocuk ya! Duyduklarını başkalarının yanında anlatır bazen, hiçbir amaca dayanmadan, hesap peşinde olmaksızın.. Belki de hemen büyüyüp, yetişkin olma hevesinin verdiği heyecandan kendini ifade etme isteğinin sonucudur bu.
Kolay mutlu olan kim var çocuklardan başka? Kimi mutlu etmeye yeter bir uçanbalon, bir çikolata, bir tur oyun ya da bir tebessüm? Büyüdükçe büyüdü beklentilerimiz, unutur olduk yetinmeyi.
Ah çocuk! Bazı yerlerde ise biraz daha farklıdır, zordur çocuk olmak; Filistin’de, Afrika’da, Arakan’da, Suriye’de, ve daha pek çok yerde. Yüreği ne kadar büyük olsa da, kendisi küçüktür çocuğun, öyle yerlerde bombalar karşısında gücü azdır, önünde siper olan annesini, babasını koruyamaz. Taştan ekmek yapamaz kurak yerlerde, açlığın sonsuz uykusuna karşı koyamaz..
Çocuk.. Her zaman her yerde saftır, öyle ki “gel bir öpücük ver” diyen büyüklerine hayır demez, gider öper hemen. Kim elini uzatsa, tutup gitmeye hazırdır. Keşke onun penceresinden gördüğü gibi olsa herkes! Keşke elinden tutan büyükleri hep onun sandığı gibi olsa, onun gibi saf kalsa..
NOT: Anne ve babalar! Çocuklarınızı ihmal etmeyin, onları dinleyin, önemseyin. Sahip olunabilecek en değerli varlıklarınız çocuklarınız, öyleyse onlara dikkat edin, en kıymetlilerinizi herkese emanet etmeyin.

L. Tuğba ŞAHİN