En iyi dostum yalnızlık. Bana hiç zarar verdiğini görmedim. Beni aldatmaya, kandırmaya da çalışmadı hiç. Dürüst bir insan herhalde bu yalnızlık.

YALNIZLIK

En büyük dostum yalnızlık. Hiç ihanet etmedi bana. Ne desem beni dinler itirazsız. Hiç sözümden çıkmaz. Gel şuraya gidelim gelir, gel burada kalalım kalır. Ben kendime itiraz ederim de, o gene itaat eder. Kararsız kalırım, o da benimle birlikte. Hiç ayrılmaz benden, ama birilerini görürse hemen saklanır. Bırakır, ben gönül eğlendiririm. Sıkıldığımı, bunaldığımı hissettiği anda telepatik bir mesaj gönderir. Gel! der, gel sevgili dostum, yalnızlığına gel.

En iyi dostum yalnızlık. Bana hiç zarar verdiğini görmedim. Beni aldatmaya, kandırmaya da çalışmadı hiç. Dürüst bir insan herhalde bu yalnızlık. Kendi fikirlerini, zorla bana kabul ettirmeye, kırk kırık kalburla, kırk dereden su getirerek inat ve ısrarla ikna etmeye de çalışmıyor. Kafamdaki meselelerin halli hususunda, bana rahat ve huzurlu bir ortam sağlıyor. Derin tefekkürlerimin en sadık dostudur yalnızlık.

En faydalı dostum yalnızlık. Onunla sohbet ederken yazıyorum yazılarımı. İlham, onun olduğu yere geliyor. İnanın kuşlar bile, onun olduğu yerde, bir başka cıvıldıyor. Baharın kokusu bile onun nefesindedir, onunla dostsanız duyarsınız. Kuru gürültülü, dedikodulu, kıskançlık ve husumet dolu kalabalıkların arasında, ne baharı görürsünüz, ne kuşları duyarsınız, ne de yağmurun damlaları düşer yüreğinize. Olsa, olsa çakan şimşeği görür, gökgürültüsüyle sarsılırsınız. Bu ilahi ikazdan da yalnızca korkarsınız.

En kalender dostum yalnızlık. Hiç küstüğünü görmedim. Üstelik onca haksızlık yaptım kendisine. Hiç çemkirmedi, ima yoluyla dahi hissettirmedi. Laf aramızda, bazen arkasından atıp tuttuğum da olmuştur. Mesela, onu terk edip, üç- beş arkadaşımla bir aradayken;
“Dostlarla vakit geçirmek ne güzel, öff yalnızlıktan da çok sıkılmıştım” türünden lakırdılar. (beni sıkacak ne yaptıysa zavallı yalnızlık) Hatta sohbetin şehvetine kapılıp, bu iyi kalpli dostum hakkında, daha da aşağılayıcı ifadeler kullanmışımdır. Tüm bunlar illa ki onun da kulağına gitmiştir. Ama, öyle bir kalender dost ki, her başım sıkıştığında, yine kollarını ardına kadar açarak beni bağrına basmış, sımsıkı sarıp sarmalamıştır.

En sevgili dostum yalnızlık. İnançlı bir insan için, inandığı Tanrı ile sohbet, yalnızlıktan geçer. Üç-beş kişiyle muhabbet ederken, Allah’a yakaramazsın. Kalabalıkta Rabbinin sesini duyamazsın. Yüreğinin derinliklerine indirilen, ilahi damlayı hissedemezsin. Sevgiliye, en sevgiliye, aşk ve muhabbetini, yalnızlık deryasında yüzen bir balık saflığı ve temizliğiyle verebilirsin ancak.

Eyyy! Sevgili dostum yalnızlık. Kollarını aç ve bekle.

Veli DALBUDAK